Szczęść Boże! [opinia]

Śpieszę się przyznać, że jest w tym szczypta prowokacji z mojej strony, bo lubię obserwować reakcje ludzi. Owszem, są tacy, którzy szczerze odpowiadają: Szczęść Boże. Ale są i tacy, którzy patrzą na mnie podejrzliwie, z zaskoczeniem, albo nie wiedzą jak zareagować. Wtedy wyjaśniam im: nie jestem od Brauna, z gaśnicą biegać nie lubię, ani tego nie pochwalam, ale przecież Szczęść Boże to tradycyjne śląskie powitanie.

Szczęść Boże należałoby wręcz wpisać na listę niematerialnego dziedzictwa kultury Górnego Śląska - podobnie jak pielgrzymki mężczyzn i niewiast do Piekar Śląskich. Szczęść Boże jest arcyśląskie - w innych częściach Polski pierwszeństwo ma forma "Pochwalony" albo "Niech będzie pochwalony". Znałem nawet pewnego zacnego księdza z Podkarpacia, który formy "Szczęść Boże" nie lubił i twierdził, że to taki śląski wymysł, a po chrześcijańsku witać należy się słowami "Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus".

Najbardziej znana jest chyba ul. Szczęść Boże w Zabrzu, ponieważ mieści się przy niej Oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Natomiast z ulicą Szczęść Boże w Bytomiu jest małe zamieszanie. Otóż po wojnie niemiecką nazwę Glückaufstr. zamieniono na polski odpowiednik górniczego powitania: Szczęść Boże. Kiedy komunizm się rozhulał, nazwę ulicy przemianowano na Szczęście Górnika, żeby wyrzucić z niej Boga. Potem nadano jej imię Piotra Miętkiewicza - pierwszego powojennego prezydenta Bytomia. Za to w 1991 roku Rada Miejska Bytomia "zdekomunizowała" znajdującą się na przedłużeniu ul. Miętkiewicza ulicę Edwarda Żabińskiego, członka KPP i PPR (wcześniej była to ul. Damrota) i nadała jej nazwę Szczęść Boże.

Zatem: Szczęść Boże!