Bardzo lubię powitać napotkanego człowieka - także w oficjalnych sytuacjach - słowami: Dzień dobry. Szczęść Boże!
Niedawno były Walentynki – ten wyjątkowy dzień, kiedy możemy poczuć się kochani. Oczywiście najlepiej, jeśli wszyscy o tym wiedzą. Oznaczenie się nawzajem na Facebooku to obowiązkowy rytuał, bo miłość to coś więcej niż data w kalendarzu. W pozostałe dni roku nie jest aż tak istotne, kto z kim, gdzie i jak – ale 14 lutego? To absolutna konieczność. Może Facebook powinien pójść dalej i wprowadzić opcję ogłaszania liczby uniesień?
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej – świątynia demokracji, miejsce, gdzie ważą się losy narodu. Gmach poważny, dumny, reprezentacyjny. W środku? Bar za kratą, a kilka kroków dalej – kaplica. Nie wiem, czy śmiać się, czy płakać, ale jedno jest pewne: jeśli bar i kościół mogą istnieć pod jednym dachem w Sejmie, to może czas, żeby w każdym zakładzie pracy zaczęto lać piwo i serwować pięćdziesiątki? W końcu nasi wybrańcy narodu nie mogą się mylić.
Czy Nagroda im. Kazimierza Kutza dla Adama Michnika jest manifestacją śląskiej "dupowatości"?
Dopadła mnie choróbsko, wirus, bakteria – wszystko naraz. Nie wiem, w jakiej kolejności, ale przekopało mnie to strasznie. Wiem, my mężczyźni piszemy testamenty przy 37 st. C, bo przecież to już stan agonalny. Mój organizm zamienił się w pole bitwy, gdzie wirusy i bakterie walczyły o dominację, a ja byłem tylko biednym cywilem bez żadnej tarczy antyrakietowej.
Rewitalizacja, dialog społeczny, partycypacja – słowa wytrychy. Z początku miały sens, ale z czasem stały się pustymi hasłami, nieodłącznymi elementami unijnych wniosków. W praktyce ich znaczenie bywa tak rozmyte, że można pod nie podpiąć wszystko. Chcemy coś naprawić? Rewitalizujemy! Ludzie muszą coś zaakceptować? Dialog społeczny! A partycypacja? To wręcz obowiązkowy element, bez którego żaden projekt nie przejdzie. Tyle że w teorii wygląda to wspaniale, a w praktyce wychodzi jak zawsze.
